วันนี้ทำไมท้องฟ้าและอากาศยามเช้าถึงได้สดใส ราวกลับว่ากำลังล้อเล่นกับความคิดของผมที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลและกลัวกับการสูญเสียสิ่งดีดีไปตลอด
ผมเขียนจดหมายฉบับนี้ขึ้นมา เนื่องจากบางทีตัวอักษรอธิบายอะไรได้มากกว่าคำพูด แต่ก็เพราะเพียงอยากจะบอกกับคุณว่า “ผมชอบคุณ” การที่ผมบอกว่าชอบคุณ ไม่ใช่ว่าอยู่ดีดี แล้วผมจะชอบคุณขึ้นมาเลย คุณอาจจะมองว่าผมเหมือนกับมนุษย์ผู้ชายคนอื่นๆ ที่เริ่มชอบมนุษย์ผู้หญิงจากร้อยแล้วลดลงเรื่อยๆ เมื่อเวลาผ่านไป แต่ผมกลับชอบคุณจากศูนย์แล้วค่อยๆ เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้สิ่งเหล่านี้ล้นออกมา มีบางคนบอกว่ามันเหมือนกับความรักที่เกิดขึ้นของผู้หญิงก็เป็นได้ ผมก็อยากบอกให้รู้ว่า ผมก็เป็นเพียงคนหนึ่งที่หวังดีและห่วงใยคุณ อาจจะไม่เท่ากับพ่อแม่คุณ แต่ก็เกินกว่าที่คนธรรมดาจะมีให้ ตลิดเวลาที่เราคุยกันมา อาจจะคิดว่าสิ่งที่ผมทำและความคิดของผมนั้น มันบ้าบอคอแตก แต่นั้นก็เป็นสิ่งที่ผมเป็น ผมไม่ใช่คนบริโภควัตถุนิยม
ตอนนี้สำหรับผมมันเปลี่ยนไปแล้วสำหรับคำว่าเพื่อนที่เคยบอกกันไว้ คุณอาจไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนแปลงสถานะภาพมันเลยก็ได้ แต่ผมไม่สามารถห้ามความคิดนี้ได้ ผมมีสิทธิและอิสระที่จะคิดใช่ไหม? ความคิดของผมมันกลับมาก่อร่างสร้างตัวจนแปรเปลี่ยนกลายเป็นความรักและมาแทนคำว่าเพื่อน คือมันเตะเอาคำว่าเพื่อนไปไกลแล้ว ความรักของผมมีแต่มอบออกไปให้คุณ แต่ไมได้หวังผลกลับมาแต่อย่างใด ผมอาจจะเป็นเพียงแค่คนแปลกหน้า อาจไม่มีซึ่งความหมายอะไรเลยสำหรับคุณ อาจจะเป็นแค่คนๆ หนึ่งที่บังเอิญผ่านเข้ามาในชีวิตคุณและเป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมโลกคนหนึ่ง คุณรู้ไหมว่า ตอนนี้คุณกลับกลายเป็นโลกทั้งใบของผม คล้ายกับว่าคุณคือดวงดาวแห่งการนำทาง สำหรับนักเดินทางอย่างผม ผมไม่ใช่คนที่พูดเก่ง ผมไม่ใช่คนรูปหล่อ ไม่ใช่คนเก่ง ไม่ใช่คนที่ดีพร้อมไปทุกอย่าง ผมเป็นแค่คนธรรมดาเดินดินและเดินเพียงลำพัง แต่ตอนนี้ผมได้เปิดประตูให้ความรักผ่านเข้ามาในหัวใจของผมอีกครั้ง แล้วคุณล่ะ? เป็นอย่างไร
อยากให้คุณรู้ว่า คุณจะไม่ใช่อดีตของผม เพราะผมไม่สนใจอดีตทั้งของผมและของคุณ แต่คุณจะเป็นเช่นปัจจุบัน และก็ดั่งอนาคตให้ผมก้าวเดินไปข้างหน้า แม้ว่าอาจจะต้องเดินไปเพียงลำพัง มันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะบอกกับคุณว่า ทำไมผมจึงคิดว่า “ผมรักคุณ” เพราะว่าความรักของผมไม่มีซึ่งเหตุผล ไม่มีสิ่งที่คนเรากำหนดว่าอะไรถูกและอะไรผิด มีเพียงความห่วงใย ความหวังดี และความจริงใจสำหรับคุณเพียงคนเดียว คุณอาจไม่เชื่อสิ่งที่กล่าวมา เพราะทุกสิ่งล้วนขึ้นอยู่กับเวลาที่เราทั้งคู่มีเท่ากัน อย่างน้อยผมก็มีอะไรที่เหมือนกันกับคุณอย่างหนึ่งแล้ว
สิ่งที่ผมบอกกล่าวมาในข้อความนี้ เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมาเอง ผมพยายามห้ามใจแล้ว แต่ผมก็ต้องปล่อยไปตามหัวใจที่ก้องร้องออกมา คุณจะตัดสินใจอย่างไรนั้นก็สุดแล้วแต่ใจคุณ คุณอาจจะเลิกคุยกับผมไปตลอด คุณอาจจะมีคนจับจองหัวใจอยู่แล้ว นั้นคือสิ่งที่ผมน่าจะรู้อยู่แล้ว แต่ผมยังกล้าไปบอกกับคุณอีก ผมยอมรับในการตัดสินใจของคุณเสมอ ถ้าคุณไม่ได้คิดอะไร ก็ขอให้ข้อความต่างๆ ที่ได้อ่านมาเป็นเสมือนข้อความทั่วๆไป ที่คุณแค่อ่านผ่านๆ ตาไปเท่านั้น
ขอบคุณสำหรับสิ่งดีดี มิตรภาพ ความทรงจำที่มีให้กัน หลังจากนี้ไปสิ่งต่างๆ เหล่านี้มันอาจจะสูญสิ้นไปแล้วก็ได้สำหรับผมนั้นไม่กลัวความสูญเสียอีกแล้ว เพราะผมเลือกที่จะบอกและยอมรับที่จะสูญเสียสิ่งเหล่านี้ไปพร้อมกับคุณ แต่อย่างน้อยสิ่งเหล่านี้จะยังคงอยู่ในจิตใจของผมไปตลอด ในฐานะส่วนเติมเต็มของจิตใจผม ผมยินดีที่จะรัก และเต็มใจที่จะสูญเสียรักนั้นไป