Wednesday, February 21, 2007

กาลเวลาพาสองเรามาพบเจอกัน
กาลเวลาพาเราสองคนมารักกัน
กาลเวลาพรากสองเราจากกัน
กาลเวลาพาเธอสู่ท้องฟ้ากว้างไกล
กาลเวลาจองจำฉันไว้กับภาพรัก
กาลเวลาสาปฉันให้ไร้ซึ่งหัวใจ
กาลเวลาสาปฉันให้รอคอยใครบางคน เพื่อที่จะเอาหัวใจดวงนั้น มาคืนใส่กายอันไร้วิญญาณ
เธออาจเห็นฉันเริงร่า ยิ้มแย้ม หัวเราะ ได้ตลอดเวลา เธออาจไม่รู้ว่าภายในมันเปลี่ยวเหงายิ่งนัก
เธออาจไม่รู้ว่า ฉันสนิทกับความเหงาที่โดดเดี่ยวเพียงไร
เธอคนนั้น คนที่ฉันคอย จะเป็นคนที่ผ่านเข้ามาตอนนี้หรือไม่
เธอคนนั้นจะเป็นลมหายใจของชีวิตฉันที่เหลือหรือไม่
เธอคนนั้นจะเป็นฝันสุดท้ายที่ฉันไม่อยากตื่นหรือไม่
เธอคนนั้นจะถือหัวใจของฉันที่หายไปหรือไม่
เธอคนนั้นจะช่วยคนบาปที่รอการปลดปล่อย จากดินแดนอันเดี่ยวดายและหนาวเหน็บหรือไม่
ฉันเพียงรอด้วยแรงศรัทธาแห่งรัก
โปรดรับรู้เถอะ เธอคือความหวังหนึ่งเดียวในชีวิตฉัน
เธอคนดี ที่ฉันเปิดให้เข้ามาในชีวิตฉันช่วยเข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตที่เหลือของฉัน ได้ไหมเธอ
ฉันอยากกลับมาเป็นคนที่มีหัวใจและมีรักอีกสักครั้ง

No comments: